1 + 1 = 3

Toen we - ondertussen weeral 12 weken geleden - in het ziekenhuis met Basiel op weg naar huis waren raakten we kort aan de praat met iemand die een interessante stelling poneerde. Hij zei dat voor wat betreft kinderen geldt dat 1 plus 1 gelijk is aan 3 en dat een tweede kind dus een enorme aanpassing zou zijn.

Vol misplaatst vertrouwen lachten we het toen een beetje weg, maar in alle nederigheid moeten we daar op vandaag toch op terugkomen.

Want we zijn het ondertussen volmondig eens met bovengenoemde persoon!

Laat me eerst beginnen met te zeggen dat het vooral geweldig is om met z'n viertjes te zijn nu. We wilden altijd al meer dan één kind en we hebben nu echt het gevoel dat ons gezinnetje compleet is, wat gewoonweg fantastisch aanvoelt. Alles wat hieronder staat en eventueel zou overkomen als geklaag moet gerelativeerd worden in het licht van dit absolute gevoel van geluk!

De overgang van 1 kind naar 2 kinderen is inderdaad niet te onderschatten. Het is hier bij momenten één grote chaos in huis. Ik zou het iemand die ons niet kent en op een doorsnee namiddag binnen zou wandelen en onze woonkamer zou zien totaal niet kwalijk nemen als die persoon zou denken dat er juist een mini tornado door ons huis is gepasseerd.

De combinatie van een 3,5 - jarige kleuter die veel aandacht nodig heeft en een 3 maanden oude baby die niet alleen veel aandacht maar ook veel verzorging nodig heeft zorgt ervoor dat we onze handen van 's morgens tot 's avonds vol hebben.

Wat de komst van Basiel jammer genoeg ook aan het licht heeft gebracht is hoezeer ik achteruit ben gegaan tegenover 3,5 jaar geleden toen Floortje werd geboren. Om enkele stomme voorbeelden te geven: toen Flore als baby last had van krampen kon ik gemakkelijk een uur lang met haar op mijn arm rondwandelen en liedjes zingen. Bij Basiel crepeer ik al na 5 minuten van de pijn. Als ik met Basiel in de zetel zit moet ik wachten tot Inge hem overneemt alvorens ik uit de zetel kan geraken. Ik kan hem bij momenten zelfs niet uit zijn bedje halen...

Dit is niet alleen elke keer zeer pijnlijk, maar zorgt er jammer genoeg ook voor dat de effectieve verzorging van Basiel (zoals in badje steken e.d.) voor een groot deel op de schouders van Inge terecht komt. Ik probeer uiteraard naar mijn vermogens te helpen, maar mijn grootste angst is dat ik door dit alles niet voldoende een band met Basiel kan opbouwen. Ik moet dus creatief zijn en proberen op andere manieren toch een podiumplaats in Basiel zijn hartje te veroveren. Tot nu toe lijkt mij dit wonderwel te lukken.

Ik troost mij ook met de gedachte dat - hoewel ik niet op dezelfde manier als andere papa's voor mijn zoon kan zorgen en met mijn dochter kan spelen - ik op mijn manier toch zoveel mogelijk betrokken ben in de levens van mijn kinderen. Het grote 'voordeel' van mijn ziekte is immers dat ik door mijn arbeidsongeschiktheid veel tijd kan doorbrengen met mijn kinderen. Dat geeft mij veel ruimte om elke dag opnieuw te proberen om - ondanks mijn beperkingen - de best mogelijke vader voor mijn geweldige zoon en dochter te zijn!