Soms vergeet ik dat ik ziek ben. Niet dat ik de pijn vergeet,
die kan je niet vergeten en daar kan je niet om heen. Maar soms kunnen mijn
hersenen precies niet goed verwerken in wat voor situatie ik mij bevind. Het
lijkt me bij momenten ook zo surreëel; ik ben 29 jaar oud en op die leeftijd
ben je normaal bezig met plannen te maken voor de toekomst en met te genieten
van het leven. Maar ik zit heel der dagen thuis, heb constant veel pijn en kan
enkel maar proberen van dag tot dag te leven en - een groot cliché, maar o zo
waar - voldoening te halen uit de kleine dingen. Ik heb daarbij het gevoel dat
ik eerder het leven van een 70-jarige leef dan het leven van een 29-jarige.
En daarom vergeet ik soms dat ik ziek ben. Om mezelf te beschermen en mezelf voor te houden dat ik een normaal leven leid.
Maar op andere momenten ben ik mij volledig en totaal bewust van mijn situatie en zie ik alles kristalhelder. Dan besef ik ten volle dat ik zwaar chronisch ziek ben en voel ik de pijn des te harder. Dan weet ik dat ik geen normaal leven kan leiden. En dan ben ik bang. Bang voor mijn toekomst en de toekomst van mijn gezin. Bang dat ik op termijn niet meer met mijn kinderen ga kunnen spelen. Bang dat de ziekte nog harder zal toeslaan, bang voor nog meer pijn. Ook bang voor armoede, want hoe goed ons socialezekerheidsstelsel ook is: chronisch ziek zijn maakt arm.
Al die angsten zijn enorm vermoeiend en werken soms verlammend. En daarom draai ik mijzelf soms een rad voor de ogen en vergeet ik dat ik ziek ben: omdat ik de illusie prefereer boven de werkelijkheid.
En daarom vergeet ik soms dat ik ziek ben. Om mezelf te beschermen en mezelf voor te houden dat ik een normaal leven leid.
Maar op andere momenten ben ik mij volledig en totaal bewust van mijn situatie en zie ik alles kristalhelder. Dan besef ik ten volle dat ik zwaar chronisch ziek ben en voel ik de pijn des te harder. Dan weet ik dat ik geen normaal leven kan leiden. En dan ben ik bang. Bang voor mijn toekomst en de toekomst van mijn gezin. Bang dat ik op termijn niet meer met mijn kinderen ga kunnen spelen. Bang dat de ziekte nog harder zal toeslaan, bang voor nog meer pijn. Ook bang voor armoede, want hoe goed ons socialezekerheidsstelsel ook is: chronisch ziek zijn maakt arm.
Al die angsten zijn enorm vermoeiend en werken soms verlammend. En daarom draai ik mijzelf soms een rad voor de ogen en vergeet ik dat ik ziek ben: omdat ik de illusie prefereer boven de werkelijkheid.
Hou je taai!
BeantwoordenVerwijderenHou je sterk!! Succes met het leven en probeer toch de dag elke dag weer te plukken. Hoewel het niets betekent leven we met je mee!!!
BeantwoordenVerwijderen